Een aantal jaar geleden was ik bij de begrafenis van de moeder van een goede bekende. De begrafenis was op een donkere decemberochtend op een van die onbestemde dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw.
Toen ik de begraafplaats opliep, viel mijn oog op een grafsteen met de tekst “Mijn Lieve Yvonne….” ( de achternaam laat ik weg uit piëteit). Op de steen was een zwart-wit foto aangebracht van een mooie jonge vrouw met donker haar. Daaronder in simpele cijfers de geboorte en sterfdatum. Zo jong, dacht ik nog, kijkend naar het beeld. Ergens in mijn achterhoofd bleef iets hangen: ik had iets gezien maar wist niet wat,…Op de terugweg naar de aula zag ik het: de geboortedag en de sterfdag waren gelijk. Er lag precies 35 jaar tussen.
Ik moest, zoals zo vaak, weer denken: wat was jouw verhaal en het verhaal van de mensen die je moest achterlaten? Zo mooi met dat donkere haar.
Het leven gaat door, maar de fascinatie naar dat leven en de verhalen blijft. Niet uit goedkope sensatiezucht of drama, maar om mezelf rijker te maken. Verdriet is vaak een grotere uiting van liefde en kwetsbaarheid dan vreugde. Verdriet blijft, net als de steen van Yvonne en het beeld van het haar. Geluk, vreugde en verdriet verwaaien vaak of worden minder. Toch blijft uiteindelijk de liefde over zoals de apostel Paulus al schreef.
Ze is deze maand jarig en ik hoor dat er dan weer bloemen op haar graf liggen, net als ieder jaar..