Eigenlijk ken ik geen favoriete film, dat komt omdat ik dingen mooi vind afhankelijk van de stemming waarin ik ben. Ik vind veel, maar lang niet alles mooi. Maar op mij past geen frame vind ik zelf.
Toch een mooie film? : The Dead Poets Society met Robin Williams als Mister Keating. Hij speelt een leraar Engels op een conservatieve kostschool in Amerika in de jaren 50. Hij probeert de jongens ( ja alleen jongens) creatief te laten zijn door niet in vaste kaders te denken. Keating spoort ze aan naar hun eigen fantasie te luisteren en schoonheid te zoeken en niet alleen op te groeien als zakenmensen of diplomaten. Samen gedichten maken, toneel spelen en muziek maken. De film eindigt met een ontroerende scene waarin hij natuurlijk wordt ontslagen, want gevaar voor het systeem. Zijn klas gaat als protest op de tafels in het lokaal staan. Dat hebben ze geleerd: als je op een tafel staat zie je de wereld anders dan achter je bureau op een stoel.
Ik weet dat als ik ook soms op een soort tafel sta, ik dingen in ander perspectief zie en een beetje anders ben. Door dat te doen zie ik ook opeens de schoonheid van de dingen. Bestaande dingen in een ander perspectief of op een andere plek zien er opeens heel verrassend uit. Dat probeer ik ook met mijn kunst. Een prachtig voorbeeld is om trouwringen die je heel lang in een perspectief zag van bijvoorbeeld je (groot)ouders een ander leven te laten leiden als herinnering. Vaak gescheiden tot de dood van een partner, daarna lang of kort naast elkaar als dubbele ring. En dan is er opeens dat moment van het einde. En dan komen ze op mijn tafel met een gast die me een levensverhaal vertelt over de dragers.
Samen praten we dan over een nieuw en ander perspectief, de herinnering en het weer samenbrengen van de ringen.
Op de tafel in mij atelier ontstaat dan een nieuw vergezicht voor altijd, gemaakt van twee trouwringen…..